Tebessüm Duvarlara Çizilmiş Bir Resim Artık

Hangi ağaçtan yedimse yalnızlık meyvesini
Mayhoş bir tat bırakır geceleri
Duvarlar konuşur gözlerime
Pürüzler sinema perdesi olur birden
Çitlerden atlar birer birer düşünceler
Sözler çareden ayrılır ve koşar suskunluklara
Yüzme fayda vermez derin dalgınlıklara
Anlatmak istemem çoğu zaman
Anlaşılmak isterim
Bir merhametle düzelmeyecekse boynum
Sessizlik isterim

Tutunduğum ipten tırmanırım gökyüzüne
Duyarım boğazı düğümlü duaları
Avuç avuç medet iner yeryüzüne
Fırtınada dilenir gemi şefkati
Dekûki görür sebepten gayrıları
Ha yedi mum
Ha yedi insan
Ağaç ve ışıkları

Yapraklar ve renkler solarken de çiçektir
İnsan kuruyorsa
Susuyorsa
Duyulmuyorsa
Çürür çoğu zaman
Ölmek dışarı taşan delilidir
Yas tutanı olmaz çiçeğin
Sahte de olsa
Ağlayanı olur insanın
Yüreğini aklamaya çalışan
Helalleşmeleri olur

Yaşarken içten tükenen bir sesin
Dışarı taşıp elveda demesidir ölüm
Gidenin yer ettiği
Kalanın yüzleştiği
Tutamadığı sıcak bir elin
Cepte aranan muhtaçlığıdır tebessüm

Bağımsız salonlarda eski tat yok artık
Üşümesi mevsimsel olmayan yürekleri
Rengarenk boyalarla şefkat çizilen bakımevi
Kuş olup uçmuş huzur ve evi
İnsan değil duvarlar avutmak arzusunda artık