Fânî Adam'dan Mektuplar

Bu Blogda Ara

Nilüfer

Gönderen Semih ÇAR

Bağlantıyı al
Facebook
Twitter
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

DİKKAT!

KİTABI GÖRÜNTÜLEYEMİYORSANIZ;

PDF Formatında OKUMAK İÇİN TIKLAYINIZ.

Bağlantıyı al
Facebook
Twitter
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Yorumlar

Yorum Gönder

Yorum Yapmak İçin..

Popüler Yayınlar

Tebessüm Duvarlara Çizilmiş Bir Resim Artık

Hangi ağaçtan yedimse yalnızlık meyvesini Mayhoş bir tat bırakır geceleri Duvarlar konuşur gözlerime Pürüzler sinema perdesi olur birden Çitlerden atlar birer birer düşünceler Sözler çareden ayrılır ve koşar suskunluklara Yüzme fayda vermez derin dalgınlıklara Anlatmak istemem çoğu zaman Anlaşılmak isterim Bir merhametle düzelmeyecekse boynum Sessizlik isterim Tutunduğum ipten tırmanırım gökyüzüne Duyarım boğazı düğümlü duaları Avuç avuç medet iner yeryüzüne Fırtınada dilenir gemi şefkati Dekûki görür sebepten gayrıları Ha yedi mum Ha yedi insan Ağaç ve ışıkları Yapraklar ve renkler solarken de çiçektir İnsan kuruyorsa Susuyorsa Duyulmuyorsa Çürür çoğu zaman Ölmek dışarı taşan delilidir Yas tutanı olmaz çiçeğin Sahte de olsa Ağlayanı olur insanın Yüreğini aklamaya çalışan Helalleşmeleri olur Yaşarken içten tükenen bir sesin Dışarı taşıp elveda demesidir ölüm Gidenin yer ettiği Kalanın yüzleştiği Tutamadığı sıcak bir elin Cepte aranan muhtaçlığıdır tebessüm Bağımsız salonlarda eski tat

32. Kış

Bugün üstü kapalı yazmak istemiyorum. Daha kolay anlaşılmak istiyorum. Kelimelerim, hâlimi ve hâtıralarımı dolambaçlı anlatmasın istiyorum. Bugün doğum günüm. İki senedir kutlamıyorum ve kutlanmasını istemiyorum. Yıllarca neyi kutladığımızı düşünmeden önemli bir gün gibi geldi 4 Aralık. Ömrümün elvedaya çalan rengini göz ardı ettim. Büyümeyi, hayatı, yeryüzünü ve gökyüzünü bitmeyecek bir şeker tadında seyrettim. Sakallarımın yüzümde nasıl duracağını düşledim aynalarda. Merhametim, sakal ve bıyıklarım olduğunda da yüzümden okunur mu düşüncesiyle gözlerimle gülmeyi denedim çoğu zaman. Sonra uzun bir tünelden çıkmış gibi kamaştı gözlerim. İçimde ufacık bir çocuk, dışımda kocaman bir adam insanları anlamayı denedim. Ön yargısı ile hakimlik yapanlar gördüm. Öğrenince mahcubiyet denizinde boğulanlar tanıdım. Ayaklardan çıkan seslerde hınç duydum, tebessüm ettiğim yüzlerde sevgisizlik gördüm, vücudu bıçaklanmış ağaçlarda isim kazılı cinayetler gördüm. Sevgisi bile hicran ver

Kalanların da Yaşadığı Söylenemez

Çaresizlik mevzisine mıhlanmış gibiyim. Uyuyorum, uyanıyorum arada kalan zamanın adı “ölüm”, "şehadet" ve “soykırım” oluyor. Birkaç çeşit ölümler tanıdım. Şehadet parmağıyla konuşan, geride kalan suskunluklara şahit olan ölümler. Kalan göçenlere ağlıyor, göçen kalanlara. Katledenlerin damağına şerbet çalanları, “insan” olarak değerlendirmiyorum. Vicdanını çıkar uğruna hapsetmiş, görmezden gelmeyi âdet edinmiş ne anlar candan, çocuktan ve kandan. Onlar bir çiçeğin kıymetini bilebilir mi? Maviyi ve beyazı kana boyamış millet sanır ki mavi ve beyaz kolay kirlenir. Gökyüzü bütün acılara rağmen kuşlarındır, zulmü göre göre rahmet taşıyan bulutlardır. Gözlerim kanlı ayakkabılar görüyor parklarda, ağlayan çocukların gözyaşlarında sökülüyor kalbim. İnsanlığım tartıya çıkıyor olup bitenler karşısında. Sonuç olarak sıfatı insanın kendisi temin edemez. Bu sebeple sorguluyorum için için. Samimi bir gözyaşına bağlı bir sorgulama değil bu. Yaşadığım evin çalındığını düşünüyo