Mehir

El ele tutuşan gözyaşlarının rengi aynıdır

Hangi acıya boyanırsa yüz çizgileri

Döküldüğü yatağından bellidir

Gündüz, güneş ışığına aldanır çocuklar

Güneş, hicran yorganını elleriyle açar

Yeryüzünde ölüm ekilirken

Gökyüzünde semâ eder kuşlar

Akşam ezanını beklerken anneler

İçi ürperdiği demler, ölüler ölmez der birbirine

Yağar kurşundan yağmur masum yüzlere

Bağcık bağlamayı bilmeyen bebekler

Sıcaklığı, merhameti ve sarılmayı

Cennet kuyusuna indirilen halattan öğrenir

Bir sevda ancak mehri kansa sevdadır

Canlar taşıyorsa bedenden

Havadan, karadan ve denizden

Ölüm kokusu siniyorsa bakışlara

Bulutlar rahmet yerine ille de kefen diyorsa

Ölüm de ölür o zaman

Tomurcuk değil gül açmıştır o zaman

Benzi solmuş sevgilisine

Aşıktır Müslüman parmaklar

Bütün yaslar onu görünce diner

Yetim yetimliğini unutur

Öksüz öksüzlüğünü

Zeytin, incir duymuştur ta ezelden

Yanmışsa yine büyükçe bir ateş

Korkmasın İbrahimler

Ordular kovalıyorsa Musaları

Son sözü yine Kızıldeniz söyler

Güneş doğudan doğar ama

Doğu'ya doğmaz deme

Küskün bulutlara asılan kirpikleri

Şefkat bekleyen salıncakları gördükçe

Üzülme

Yer, elleriyle tutar yağan yağmuru

Gök, kapılarını kapatmayı unutur

Sen umut ile çakmaya devam et çiviyi

Karadan kara olanlara hazırla ziftini

Allah bizimledir zikrini duysun berkitilen ağaçlar

Hazırlansın bir avuç inananlar

Ordusuyla geliyorsa Dermesil

Unutma, putların devrildiği gün yakındır

Sakın haber salma Cudi'ye

Mehri kan olan tufan yakındır